“Het spijt me!” Het wordt snel gezegd, zonder dat er echt over nagedacht wordt. Wat als je het omdraait. ‘ Nee, ik heb echt helemaal nérgens spijt van". Op de een of ander manier komt het dan een stuk geloofwaardiger over.
Ik was dan ook blij verwonderd toen ik een biografie van Edith Piaf las. Geboren in 1915 als Édith Giovanna Gassion. Dochter van een arme kroegzangeres en een zwervende acrobaat. Edith werd grootgebracht door haar grootmoeder, die een bordeel uitbaatte. Al jong leefde Edith op straat en werd ze ontdekt als straatzangeres.
Nachtclubeigenaar Louis Leplée gaf haar de bijnaam La Môme Piaf (Het Meisje Mus) omdat ze zo klein en frêle was. Leplée werd een jaar later dood aangetroffen. Edith werd verdacht van medeplichtigheid, maar vrijgesproken.
Het vervolg van haar leven en levensstijl hing van uitersten aan elkaar. Hoeren, sloeren en zuipen. Enorm blij, enthousiast en euforisch. Of enorm neerslachtig, verdrietig en opvliegend. Het ene moment had ze bakken met geld verdiend en woonde ze in grote huizen. Het volgende moment was alles uitgegeven aan zogenaamde vrienden, feesten en drugs.
Ook haar liefdesleven verliep extreem. Altijd op zoek naar liefde. Ze had veel mannen voor één nacht. Een paar grote liefdes. Echter, de hartstocht kon zomaar van de een op de andere dag over zijn. Maar zolang ze de man aan haar zijde kon verdragen gaf ze hem alles; haar passie, haar leven, haar geld, haar aandacht.
Ze had een heftig leven. Slechts twee jaar voor haar overlijden had ze haar bekendste hit. Het is mooi om aan het eind van je leven te kunnen zeggen: ‘Non, je ne regrette rien’.
PS. Lief detail: tijdens het lange wachten tussen soundcheck en optredens door, breidde ze de mooiste truien voor haar geliefde van dat moment.
Edith Piaf, 1960
Non, je ne regrette rien
20×20 cm, acrylverf en brei-werk. Gemaakt nov. 2013
Reactie plaatsen
Reacties